Wanneer u gaat lunchen met een klant in een 3-sterrenrestaurant, dan zijn dit toch aftrekbare beroepskosten? Of worden deze restaurantkosten gezien als overdadig en bijgevolg verworpen?

Zijn restaurantkosten aftrekbaar? Restaurantkosten die een beroepsmatig karakter hebben, zijn slechts voor 69% aftrekbaar in de inkomstenbelasting (1). Onder restaurantkosten worden verstaan: de kosten van maaltijden die worden opgediend in een restaurant, met inbegrip van de erbij geserveerde dranken (aperitieven, wijnen, frisdranken, koffie, thee, sterke dranken enz.) en rookwaren (b.v. sigaren). Hierbij mag het begrip van restaurant vrij breed worden genomen, waardoor ook frituren, zelfbedieningsrestaurants en zelfs de kleine drankgelegenheden die kleine maaltijden serveren, hieronder vallen (2).

En wat met een maaltijd in een sterrenrestaurant? U zou zich de vraag kunnen stellen of een maaltijd in een 3-sterrenrestaurant de beroepsbehoeften niet op onredelijke wijze overtreffen. Dat is ook precies wat er gebeurde en het antwoord kwam er in de vorm van een circulaire op 4 september 2013 (3). Minister van Financiën Koen Geens, wees erop dat dergelijke restaurantkosten, hoewel ze een beroepsmatig karakter hebben, moeten worden beperkt wanneer ze een overdadig karakter vertonen (4). Dit bijvoorbeeld doordat de hoge restaurantkosten eerder zijn ingegeven om zich een zekere status aan te meten of zich in sociale kringen van een bepaald niveau te mengen, eerder dan omwille van het werkelijke doel van de onderneming.

Er wordt beklemtoond dat de kosten van zakenlunches in sterrenrestaurants niet automatisch zullen worden verworpen, louter en alleen omdar het om sterrenzaken gaat. Er zal aan de hand van het geheel van feitelijke omstandigheden, geval per geval, worden geoordeeld in welke mate de restaurantkosten verworpen worden omdat ze de beroepsbehoeften overtreffen.

(1) Art. 53, 8° bis WIB 92

(2) Administratieve Commentaar nr 53/132 WIB 92

(3) Circulaire nr. Ci.RH.243/624.367 (AAFisc 32/2013) dd. 04.09.2013

(4) Administratieve commentaar nr 53/181 WIB 92