De vzw’s kennen een stijgend succes in Vlaanderen. U kan zich in uiteenlopende sectoren engageren, zoals wijkcomités, sportverenigingen, jeugdbewegingen, … Wees u er van bewust dat er, ondanks het ‘financieel belangeloos karakter’, toch risico’s verbonden zijn aan het bestuursmandaat.

Een vereniging zonder winstoogmerk is een juridische entiteit met rechtspersoonlijkheid die een eigen leven leidt, los van dat van haar leden. Het voordeel hiervan is dat de aansprakelijkheid normaliter beperkt is tot het eigen vermogen van de vzw.

De bestuurders en de met het dagelijks bestuur belaste personen van een vzw treden op in naam en voor rekening van de vereniging. De bestuurders van een vzw gaan in principe dus geen enkele persoonlijke verplichting aan inzake de verbintenissen die de regelmatig opgerichte vereniging aangaat. De vzw zal aansprakelijk gesteld worden voor de fouten die aan haar organen en aangestelden kunnen worden toegeschreven.

Enige nuancering dringt zich op. U loopt als bestuurder van een vzw wel degelijk een persoonlijk aansprakelijkheidsrisico. In de eerste plaats is de bestuurder intern aansprakelijk, zijnde tegenover de vzw zelf. De bestuurder is verplicht zijn taken te vervullen als ‘een goede huisvader’. Elk handelen of niet-handelen welke niet met dit principe strookt, is met andere woorden een bestuursfout dat persoonlijk kan worden aangerekend.

In de tweede plaats kan een bestuurder persoonlijk aangesproken worden door derden. Deze externe aansprakelijkheid kan bijvoorbeeld indien een door de vzw afgesloten contract niet wordt nagekomen. De bestuurder moet bijgevolg het contract voldoen of de gevolgen ervan inlossen.

Bovendien loopt een bestuurder het risico om strafrechtelijk aansprakelijk te worden gesteld indien hij een misdrijf pleegt binnen de (werkings-)sfeer van de vzw.

Opmerking: de beperkte aansprakelijkheid begrensd geenszins de gemeenrechtelijke aansprakelijkheid [1] van zowel de leden als de bestuurders van de vzw: eenieder is ten alle tijden verplicht de schade te vergoeden die men aan een ander aanricht.

Bron:
[1] Artikel 1382 Burgerlijk Wetboek