De onkostenvergoeding die een proefpersoon bij een klinisch onderzoek ontvangt in het kader van tests met betrekking tot een nieuw geneesmiddel, is niet belastbaar. Dit heeft de Rulingcommissie beslist, rekening houdend met het wettelijk kader waaraan ‘experimenten op de mens’ onderworpen zijn.

Een deelname aan een klinisch onderzoek creëert extra kosten: verplaatsingskosten, parkingkosten, lunchkosten, drankkosten,… Daarom wordt aan een proefpersoon vaak een onkostenvergoeding toegekend. Ook in het geval van de rulingaanvraag gaat het om een onkostenvergoeding, in dit geval toegekend onder de vorm van betaalbons die de onderzoekende arts per bezoek overmaakt aan de proefpersoon.

De rulingcommissie verduidelijkt in haar beslissing het fiscaal statuut van dergelijke vergoedingen. Een eerste besluit betreft de belastbaarheid als beroepsinkomen. Dergelijke vergoedingen kunnen geenszins een professioneel karakter kennen, waardoor zij niet als belastbaar beroepsinkomen in aanmerking komen. Vervolgens werd beslist dat ook geen sprake kan zijn van een divers inkomen in de zin van een occasionele winst of baat (art. 90, 1° WIB 1992). De rulingcommissie besliste daarentegen dat dergelijke vergoeding wel een aftrekbare beroepskost vormt in hoofde van een farmaceutische firma. Tenslotte werd bepaald dat de onkostenvergoedingen niet onderworpen zijn aan de verantwoordingsplicht via vermelding op een individuele fiche, noch op naam van de proefpersonen, noch op naam van de onderzoekende arts. Uit dit alles kan besloten worden dat onkostenvergoedingen die aan proefpersonen van klinische studies worden toegekend niet belastbaar zijn.

Bronnen:

– CB, “Proefpersonen klinische studies: onbelastbare onkostenvergoeding”, Fisc. 2010, afl. 1215, 3-4.

– Dienst Voorafgaande beslissingen in fiscale zaken, Voorafgaande beslissing nr. 2010.091, 25 mei 2010.